Hoewel Sophia van nature een opgewekt persoon is met een over ontwikkeld gevoel voor humor, zijn haar verhalen meestal duister van aard. Een gezellig ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’ zit er zelden in.
Ergens rond haar zestiende levensjaar werd voor het eerst de ambitie bij haar geboren om te gaan schrijven. Dankzij een chronische aandoening kwam ze thuis te zitten met weinig toekomstperspectieven. Als door een wonder ontdekte ze de genreliteratuur. Tijdens het lezen van Michael Moorcocks boeken over Elric of Melniboné, klikte er iets. Zij herkende zich in de ziek, zwak en misselijke albinoprins en realiseerde zich dankzij deze boeken dat je het in de genreliteratuur over serieuze gevoelens kunt hebben, maar die onder een fijn Fantasysausje kunt verstoppen.
Redacteurs waren al vrij snel enthousiast over haar als schrijver, maar niet per se over de boeken waaraan ze werkte. Na een jarenlange schrijfpauze – die werd geboren uit pure frustratie – pakte zij dankzij een nachtmerrie begin 2014 de pen opnieuw op. De reeks Bloedwetten werd geboren.
In de loop der jaren schreef zij diverse prijzen op haar naam, waaronder de Millenniumprijs, twee Indie Awards, twee Bastaard Fantasy Awards, Edge.Zero en recent de Harland Prijs.
Hoewel het ondertussen bijna veertig jaar is geleden dat zij voor het eerst de pen oppakte, heeft ze het gevoel dat haar schrijfavontuur nog maar net is begonnen.
*
Sophia Drenth schrijft het liefst over buitenbeentjes, omdat ze zich daarin herkent. Haar verhalen zijn meestal duister van aard, maar zelfs in de duisternis gloort altijd een sprankje hoop.
Fotograaf: Riske de Vries
